Çocuklarımız bizim geleceğimiz, en değerli varlıklarımızdır. Onların okumaları ve meslek sahibi olmaları için elimizden gelen her türlü çabayı göstermekte ve her fedakârlığı yapmaktayız. Onlar için neler yapmayız ki:
- Oyun tadında kısa ödevler vererek eğlendirerek öğretmek yerine; çok uzun ve sıkıcı ödevler verip onları öğrencilik yıllarının daha başında canlarından bezdiririz.
- Kendimiz saatlerce televizyon seyrederiz ancak çocuklarımızı televizyonsuz odaya göndererek, akıllı telefonlar ellerinde saatlerce ders çalışmalarını bekleriz.
- Onların dünyasına sevgiyle sabırla ve hoşgörüyle girerek tavsiyelerde bulunarak yönlendirmek yerine; öfkeyle kızarak ve kırarak dünyalarından çıkıp bağırıp çağırmayla ders çalışmalarını bekleriz.
- Her türlü uzmanın konuşmasını ezbere biliriz, aile fertlerinin hem fikir olmaları gerektiğini söyleriz ancak; karı koca olarak birimizin söylediğini diğerimiz çürüterek çocuğumuzu çelişkiye düşürürüz.
- Çocuklarımızı derslerine çalışmaları halinde güzel hediyelerle ödüllendirmeyi vaat etmek yerine; sınıfta kalmaları veya düşük not almaları halinde okuldan almakla tehdit ederiz.
- Her çocuğun farklı yaratıldığını, yetişkin olarak bizlerin de kendi akranlarımızın pek çoğu gibi başarılar elde edemediğimizi gönlümüzün en derinlerinde bir yerlerde hissettiğimiz halde; çocuklarımızı başkalarının çocuklarıyla mukayese ederek onları küçük düşürür ve tüm şevklerini kırarız.
- Bizim zamanımızda okumanın hiç imkânı yoktu, şimdi her şey var okumak çok kolay gibi cümleler kurarak kendimizi temize çıkarır, çocukları da her türlü imkan olduğu halde okumayan sorumsuz gençlermiş gibi göstererek vicdanımızı rahatlatırız.
- Geçmişte benim babam bir kere bile toplantıma gelmemişti gibi cümleler kurarak sorumluluğumuzu asgari seviyede tutmaya çalışırız.
- Bir kere olsun çocuklarımızı karşımıza alarak gözlerinin içine bakıp; oğlum/kızım çalışırsan, okursan gelecekte seni şunlar bekliyor, çalışmazsan da bunlarla karşılaşırsın diye yol göstermek yerine; sürekli olarak dersini çalış cümleleriyle onları bunaltır hatta yaramazlık yapan çocuklara ders çalış cümlesini bir baskı ve yıldırma aracı olarak kullanır ve rahata ereriz.
- En lüzumsuz maçların yorumlarını/evlilik programlarını saatlerce izleriz ancak çocuklarımızın okulda neler yapıp ettiğini bir dakika bile dinlemek istemeyiz.
- Kendi çocuklarımızı kardeşleriyle mukayese ederek sadist duygularımızı tatmin eder, çocuklarımız arasına kin ve nefreti aşılarız.
- Çocuklarımızın öğretmenleri hakkında olumsuz konuşmalar yaparak öğretmenleri gözden düşürürüz sonra da kalkıp öğretmenini neden iyi dinlemiyorsun diye çocuklarımızı fırçalarız.
Çocuklarımızın okumasını çok istiyoruz belli ki … Ama aslında yaptıklarımızla okumamaları için mi uğraştığımıza bu maddelerden sonra siz karar verin…
Fatih PINAR, Çocuk Aile
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.