Yok...

İnsan bazen kendine verdiği sözütutamıyor, ne kötü.

 “Bundan böyle önce kendinidüşüneceksin!” Bunu kendim için söyleyeli ne kadarzaman oldu hatırlamıyorum ama çok yakın bir tarih olmadığını biliyorum. Otarihten beri de tanıştığım, tanımaya çalıştığım ya da tanıdığımı sandığım çoksayıda insan için içimden kurdum bu cümleyi. Ve belki de bu yüzden tanımafırsatım olmadı neredeyse hiçbirini. Çok etkilenmedim bu durumdan, amacımtanımak değildi zaten, onlar da öyle olmadığının farkındaydı.

Özetle, her şey ohaliyle iyiydi.

Kimisi arkadaşım, kimisidostum olabilirdi ya da oldu. Ama sırf bu “temkinli olma durumu”ndan dolayımesafeler azalmadı, kiminde aynı şekilde kaldı kiminde daha da arttı. Ve ben bukonuda hep iç sesime güvendim ve iç sesim beni hiçbir zaman yanıltmadı.

Kiminle ilgili nedüşündüysem öyle oldu, tabi ki benim açımdan öyle bu. Karşı taraf bazen beni“çok içten” buldu bazı zaman “yontulmamış odun” hatta “öküzün önde gideni.”Evet evet aynen öyle. Ve hiçbirine bir açıklama yapmadım, yapma gereğiduymadım; önce bensem bu önemsizdi.

Sonra zaman değişti, bendeğişmedim. Bu fikrimi değiştiremedim.  Kıyaslama yaparak gördüm ki,karşındakini  düşününce olmuyor, kendini düşününce kıymete biniyorsun.Ulaşılamayan her zaman kıymetli, senin de adın “kasıntı ve kendini beğenmiş”oluyor haliyle.

 “Çok da temkinli olmamak, akışınabırakmak lazım.” demişti bir arkadaşım bir süre önce. Onun gibi düşünmesem de bu kez iç sesim onun haklı olduğunu söyledibana. Düşündüm, çok uzun süre düşündüm hem de. Haklı olabilirdi belki. Bunu Osöylediği için düşünmedim, iç sesime güvendim yine. Hayatıma kattığım birinegüvenebilirdim mesela, bazı konularda ona danışabilirdim. Arkadaş olabilmekiçin bile önemliydi bu bana göre.

 Yine iç sesimegüvendim ve bu kez bunu denedim. Sonuç ne mi oldu? Üzülerek söylemeliyim ki içsesim de o arkadaşım gibi yanıldı.  Üstelik beni de yanıltarak artık dahada katı olmam için bir sebep oluşturdu..

Kötü.

Artık danışacak bir “içses” de yok, konuşabileceğim o arkadaşım da…

Yok.

Hüseyin GÖK